(#47) "Eleonora i Park" R.Rowell

Pola szaleje! :D Druga z rzędu młodzieżówka - a teraz nawet typowy romans. No dobra, to jeszcze nie jest takie dziwne, tylko że teraz dla zasady powinnam się wściekać jakie to złe i jak bardzo takie książki nie są dla mnie i co ja sobie w ogóle myślałam. I wiecie, co Wam powiem? Brejk the ruls, podobało mi się! 

Z pozoru dwójkę zwyczajnych dzieciaków połączyło wspólne siedzenie w szkolnym autobusie. Potem ona zaczęła czytać jego komiksy, które przeglądał w drodze, a on zauważył to i wolniej przewracał stronę.
Potem ona przecudnie wyrecytowała wiersz a on przez cały dzień zastanawiał się jak jej to powiedzieć.

Na początku w ogóle ze sobą nie gadali. Głupi Azjata - myślała ona. Czy ona musi być tak odważnie inna? - zastanawiał się on. 
Potem on zaczął przynosić jej komiksy, a ona zabrała je i oddała następnego dnia. Tak zaczęli rozmawiać.
Najpierw bywało drętwo, potem kończyli wspólną myśl, a kiedy się w czymś zgadzali, bez przerwy powtarzali; "tak tak tak tak!"
Była jednak jedna, zasadnicza różnica. Jego rodzina była normala. Miał własny pokój, łóżko wodne, młodszego brata i rodziców którzy się kochali.
Ona siostrę, trzech braci, przepiękną matkę i ojczyma, który niszczył wszystko, co kiedykolwiek udało im się zbudować - normalne relacje, lojalność, codzienność. Czy zniszczy także powoli rodzące się, młodzieńcze uczucie?

Fabuła
Przez większość czasu nie działo się praktycznie nic. Eleonora i Park poznawali się, wymieniali spostrzeżeniami, rzucali sobie ukradkowe spojrzenia na lekcjach. Miało się wrażenie, że wszyscy - ich koledzy, nauczyciele i czytelnicy - wiedzieli że są w sobie zakochani, tylko nie oni sami.
Ja nie wierzę, jak to powinno mnie denerwować. Dlaczego nie denerwowało?
Mimo, że taka powolność i...jak to powiedzieć, leniwość?, akurat w tym przypadku bardzo mi pasowała, i tak cieszę się, że był też wątek czegoś poważniejszego, przez co mogliśmy sobie z czystym sumieniem i bez większego problemu wytłumaczyć postępowania czy nawet niektóre cechy bohaterów. Mówię tu o sytuacji rodzinnej dziewczyny. Jest ona naprawdę...nieciekawa, a Eleonorze możemy tylko współczuć - żadne dziecko, które przecież niczym nie zawiniło, nie powinno przeżywać takiej codzienności.
Tak piszę o tym braku akcji, ale nie uznaję tego za błąd - niczego innego się nie spodziewałam sięgając po romans, a wiem, że dla niektórych (w tym - i tylko w tym! - przypadku też dla mnie) jest to nawet zaleta :)
Aha, i jeszcze jedno. Zakończenie. Co to ma być. CO TO MA BYĆ. To jakieś nielogiczne jest. Nie podobało mi się. Blebleblebleble.
Ocena: 4/5

Bohaterowie
Proporcjonalni do małej ilości akcji. Bohaterowie nie przeżywali jakichś szczególnych przygód, czyli nie zdobywali nowych przyjaciół czy wrogów, w większości nawet nie zmieniało się miejsce wydarzeń. Mamy Eleonorę, mamy Parka, ich rodzinę i kilku szkolnych znajomych. Wiem, że się powtarzam, ale czasami warto - niczego innego po romansie się nie spodziewałam.
Eleonora miała być tą, która zbiera sympatię i jak dla mnie naprawdę nieźle jej to wyszło. Ja raczej bym się z nią w życiu codziennym nie zaprzyjaźniła, ale to tylko z dwóch powodów. Po pierwsze, mamy nieco odmienny charakter (czyli to tylko kwestia osobista), a po drugie nie znałabym jej sytuacji w domu i nie wiedziałabym, co musi znosić niemal codziennie.
Park miał być tym, w którym czytelniczki się zakochają. I też daje radę. Uprzejmy, troskliwy, lekko zagubiony, ale szczery i zabawny...no wiecie, taki książkowy ideał. Ale gdybym musiała się zastanowić, to najbardziej lubię w nim to, jak kochał Eleonorę. Ile był w stanie dla niej poświęcić, w skrócie jak dobrym człowiekiem był.
Rodzina chłopaka to taka, w której aż chciałoby się mieszkać. Oczywiście, zdażają się jakieś nieporozumienia, ale wszystko jest tam codzienne, nieprzerysowane, a mimo to nadal dobre.
Chciałabym opisać jeszcze kilka postaci, ale z przyczyn po części osobistych nie umiem tego ładnie ubrać w słowa. Też tak macie czasami?
Ocena: 5/5

Styl pisania
Kiedy oglądałam recenzję Mai (pseudopatronki tego bloga) o Eleonorze i Parku byłam pewna, że będzie tak samo zachwycona jak ja. No i nie wyszło. Według niej wszystko zepsuł styl pisania, a według mnie to on sprawił, że niemal całkowity brak akcji mi nie przeszkadzał. Źle się czuję nie zgadzając się z kimś takim jak Maja, więc powiem tylko, że od tej strony całość wypadła naprawdę, naprawdę dobrze.
Ocena: 5/5

Okładka
Według mnie nie można nazwać jej arcydziełem,  ale dobrze oddaje ducha powieści, a do tego nie wygląda źle (powiedziałabym bardziej, że nie bardzo ładnie). Żałuję tylko, że Parka nie dali w ciemnym, bo wielokrotnie było mówione, że to jego ulubiony kolor jeśli chodzi o ubrania.
Ocena: 5/5

OCENA KOŃCOWA: 19/20
PODSUMOWANIE: "Eleonora i Park" Rainbow Rowell to chwytająca za serce, urocza i pełna ciepła opowieść o dwójce outsiderów z dwóch różnych światów, którzy znajdują w sobie oparcie i pomoc w przetrwaniu trudniejszych dni. Wiedzą, że nie są idealni, ale nie przeszkadza im to - albo inaczej, właśnie za swoje wady się kochają. Polecam dla fanów nieszczęśliwej, uroczej, nastoletniej miłości, obyczajówek i po prostu zapadających w pamięć książek.

Powoli uzupełniam zaległości ^^ Fajnie jest tak dodawać coś bez przerwy, ale zostawiać bloga na 2 tygodnie...Nigdy więcej :D