(#58) "To, co zostało" J.Picoult

Tak, wiem, Jodi była tu już dwa razy (jak na mojego bloga to dużo, bo 99% autorów dostaje tylko jedną szansę), ale ostatnio znowu trafiłam na cudne cudo jej autorstwa i stwierdziłam, że po prostu muszę Wam o nim opowiedzieć. Brejk the rules!

Sage jest kobietą - duchem. Praktycznie nie ma znajomych, pracuje w nocy i odsypia w dzień, zawsze gra rolę tej drugiej u mężczyzny, którego kocha. Mimo to nie skarży się na swoje życie, uważa wręcz, że na nie zasłużyła.
Pewnego dnia bohaterka zaprzyjaźnia się z Josefem, wiekowym, ale miłym i kulturalnym starszym panem, ulubieńcem całej społeczności, tak samo ceniącym spokój jak ona. Nie mija wiele czasu, gdy staruszek prosi ją o...pomoc w popełnieniu samobójstwa. Gdy przerażona Sage z początku nawet nie chce o tym słyszeć, mężczyzna wyjawia jej trzymaną w sekrecie przez ponad pół wieku tajemnicę, która czasem sięga II wojny światowej i Holokaustu. Co powinna zrobić kobieta - zgodzić się? A jeśli tak, to czy będzie to czyn sprawiedliwy, odpowiedzialny, czy popełniony z litości i współczucia, na co nie zasługuje bezwzględny nazista?

Fabuła
Już dawno zauważyłam jak oryginalna jest pani Picoult. Nigdy nie powiela schematów, bohaterowie jej licznych książek zawsze są inni, ale niesamowicie bogato wykreowani. Podobnie z problemami moralnymi - autorka zmusza nas do głębokiego zastanowienia nad istotą człowieka, świata, przeszłości i przyszłości, a czyni to w sposób...jodipicoultowski.
To samo mogę powiedzieć o Tym, co zostało (to się odmienia? :D). Jakie jest?
Trudne, to na pewno. Podczas czytania, czasem nawet o tym nie myśląc, stawiamy się na miejscu głównej bohaterki i zadajemy sobie podobne jak ona pytania: czy człowiek zasługuje na drugą szansę? Każdy? Nieważne, co zrobił, czy jeśli żałuje, można mu wybaczyć? Czy w ogóle mamy do tego prawo, jeśli krzywda nie działa się bezprośrednio nam?
Dalej, bardzo inne niż wszystko, co do tej pory czytałam. Nie mam pojęcia jak Jodi wpada na tak...kreatywne pomysły (a do tego utrzymuje całą fabułę na tak wysokim poziomie), zwłaszcza że czytając streszczenia jej pozostałych dzieł wiem, że każda jest jedyna w swoim rodzaju.
Podsumowując, powieść czytałam z zapartym tchem i do samego końca nie mogłam przewidzieć decyzji, którą podejmie główna bohaterka. A już o "końcu" mówiąc, naprawdę nie można się domyślić dodatkowej niespodzianki, jaka została dla nas przygotowana, ale kto nie kocha takich książek? :D
Ocena: 5/5

Bohaterowie
Recenzując poprzednią książkę Jodi (linki na dole) opisywałam każdego z bohaterów osobno, czego nie robiłam chyba w żadnej innej książce. Niestety, tak działa magia tej autorki: każda postać jest tak głęboko i dokładnie wykreowana, ma tak głęboki portret psychologiczny, że zasługuje na uwagę. 
Sage została stworzona tak, by ją lubić i by jej współczuć. Z ogromną blizną na twarzy, nieśmiała, skrzywdzona, samotna, dla niektórych pewnie częściowo bratnia dusza. Niestety, o czym wyjątkowo łatwo było mi zapomnieć, umawiała się z żonatym mężczyznom, zabierając ojca dzieciom i męża żonie, która przecież nie zrobiła nic złego. Ta kobieta to kontrowersyjna postać, którą każdy powinien ocenić indywidualnie.
Minka to babcia głównej bohaterki, a do tego Polka, co było, przynajmniej na początku, miłym zaskoczeniem. Przeżyła ona pobyt w Auschwitz, o którym nie chce rozmawiać, stara się zapomnieć. Odważna, kochająca, dumna, ale i przerażona przeszłością.
Leo, o którym jeszcze nie wspomniałam, to pracownik organizacji rządowej zajmującej się wymierzaniem sprawiedliwości byłym zbrodniarzom wojennym. Wytrwały w tym, co robi, raczej nie wierzy w drugą szansę, kreatywny i opiekuńczy. Stanowił trwały i niezmienny punkt w historii, w której nic nie mogło być pewne.
I w końcu Josef. Nasze pierwsze spotkanie z nim jest pełne pozytywnych wrażeń: starszy pan, który dzieli się bułką ze swoim jamnikiem, były trener i nauczyciel, przez wielu uważany za przybranego dziadka. Z drugiej strony bezwzględny nazista, morderca tysięcy niewinnych osób, okrutny i bez litości. Która wersja tego człowieka jest prawdziwa? A może obie? Nie będę odpowiadać na to pytanie, choćby dla osób, które tego nie czytały, bo opinia...nawet nie powinna, po prostu musi być indywidualna :D
Ocena: 5/5

Styl pisania
Genialnycudownyfantastycznyświetny. 
Tematyczny, klimatyczny, a co ważne - lekki. Przy tak trudnym temacie bardzo łatwo zniechęcić czytelnika pięciostronowymi rozprawkami o sensie życia, a z ręką na sercu mogę przyznać, że w życiu przeczytałam mało książek, których strony przewijałam aż tak szybko i bez wysiłku.
O czym jeszcze muszę dodać - cytaty. Gdybym była tym typem czytelników, którzy zaznaczają warte zapamiętania słowa, mogłabym podkreślić niemal każde słowo.
Jeśli już jestem przy stylu pisania, powinnam wspomnieć o retrospekcjach. Poznajemy historię Minki, jej codzienność podczas okupacji, jej rodzinę i odebraną młodość. Z drugiej strony opowieść snuje Josef, co miało pomóc nam zrozumieć motywy jego działań i jego późniejszą metamorfozę. W pewnym momencie życie tych obojga splata się i czytamy o tych samych sytuacjach z dwóch zupełnie różnych punktów widzenia. Czy dzięki temu patrzymy na nią z pewnym dystansem, próbując ocenić ją na chłodno? Nawet jeśli taki był zamysł autorki, to i tak czytelnicy (a przynajmniej ja :D) i tak skłaniają się do jednej ze stron. Tylko pytanie teraz - do której?
Ocena: 5/5

Okładka
Przyznaję, że jako okładka nawet mi się podoba...ale co ma tytuł i oprawa graficzna do treści, to za nic nie mogłam skojarzyć. Z pomocą przyszła Hania, dzięki czemu mogę wyjaśnić to i Wam (żeby nie było że plagiat czy coś, kopiuję słowo w słowo :D). 

To co zostalo Bo on chce umrzec a przeszlosc to to co mu zostalo

Albo wszystkim zostały historie o przeszlosci.

No ten piasek to metafora ich życia, historia o życiu, które tak szybko upływało

Pojęcia nie mam czy to prawda, ale skoro Hani chciało się to wymyślać, to w zamian po prostu muszę dać maxa :D
Ocena: 5/5

OCENA KOŃCOWA: 20/20
PODSUMOWANIE: "To, co zostało" Jodi Picoult to wstrząsająca, brutalnie prawdziwa historia o  II wojnie światowej, przebaczeniu i...prawdziwości tego, o czym tak łatwo zapomnieć. Autorka opisuje wszystko z porażająca dokładnością, czujemy się, jakby wspomniane okrucieństwa przydarzyły się komuś bliskiemu, a nie zwykłej postaci książkowej. I, co najgorsze, jest to prawda. "To nie fantastyczny świat, to się zdarzyło na prawdę!" - krzyczy każda strona. 
Książka przepiękna, nie do zapomnienia, poruszająca i głęboka. Polecam na prezent, wolny wieczór, chęć na dobrą lekturę, zawsze, wszędzie i dla każdego <3
~~
INNE KSIĄŻKI TEJ AUTORKI

• Z innej bajki --> KLIK
• Bez mojej zgody --> KLIK