(#38) "Wybacz mi, Leonardzie" M.Quick

Nazwisko Quick było mi znane od dość dawna. Poradnik pozytywnego myślenia czy Prawie jak gwiazda rocka to coś, o czym ciężko nie słyszeć siedząc na booktubie czy booksferze. Ja swoją przygodę z tym pisarzem postanowiłam zacząć od pewnie znanego Wam Wybacz mi, Leonardzie, bo koleżanka polecała, a chciałam mieć o nim dobre zdanie. Ups, nie wyszło. 

Leonard to dziwny, i zdecydowanie inny od reszty chłopak. Nie dający sobie rady z wiecznie nieobecną matką, dla której praca jest ważniejsza od syna, tragicznym wydarzeniem z przeszłości, nastoletnimi miłościami i strachem przed nudnym, szarym i nieszczęśliwym światem dorosłych, w dzień swoich 18 urodzin (o których nikt, oczywiście, nie pamięta) postanawia powiedzieć "dość". Czterem, jedynym w jego życiu ważnym osobom rozdaje prezenty, a do szkoły zabiera broń z czasów wojennych, którą najpierw zamierza zabić byłego przyjaciela, a następnie siebie. Kto okaże się jego ratunkiem...a może ratunek nie przybędzie a Leo w końcu będzie mógł zostawić to, z czym musi mierzyć się dzień w dzień?



Fabuła
Dobra, ta książka jest dziwna. Jeju, jest tak dziwna, że pierwszy raz od dość długiego czasu nie mam pojęcia co o niej powiedzieć. Ale nie jest to szok w sensie pozytywnym.
Zacznę od tego, że Wybacz mi, Leonardzie jest zwyczajnie nudne. Całe 401 stron to troszkę ponad jedna doba, a wiecie, jakoś trzeba było ją zapchać. Było duuużo retrospekcji i duuuuuuuuuużo rozmyślań. Wynudziłam się okropnie a w nagrodę dostałam przewidywalne zakończenie i troszkę negatywnych emocji, takich jak złość na głównego bohatera i niedowierzanie jak jedna, mała osóbka może aż tak wnerwiać. 
Ogólnie ta książka to psychologia sama w sobie. Odbywamy dość długą, dość nudną, ale za to dokładną podróż po umyśle bohatera, któremu brakuje miłości, spokojnego domu i akceptacji. Co prawda wiedziałam, że nie powinnam się spodziewać wybuchów, strzelanek i portali do innych wymiarów, no ale błagam, coś, cokolwiek? 
Ale nie, chwila, czas ratować honor,jedna rzecz mnie zaskoczyła! Od samego początku wiemy, że Leo zamierza zabić swojego byłego najlepszego przyjaciela ale do mniej więcej trzech czwartych książki nie wiemy dlaczego. Prawda jest dość brutalna i dopiero po poznaniu jej stwierdziłam, że troszkę chłopaka rozumiem (co nie oznacza że go lubię!). 
Ocena:2.5/5


Bohaterowie 
Zacznijmy od tych dobrych stron. Ej, nie jest tak źle, ze trzy powinny się znaleźć. Let's do that! 
Okej. Po pierwsze, główny bohater jest inny od wszystkich. Serio, jeśli zdarza Wam się myśleć, że wszystkie postacie w książkach młodzieżowych są takie same (mi też się to zdarzało :D), Leo nie powinien Was zawieść. Wiedzieliście na przykład, że owszem, robi sobie wagary, ale spędza je zakładając garnitur, wchodząc do metra i udając dorosłego? Potem wyłapuje najsmutniejszą osobę w środku komunikacji i śledzi ją, przesyłając pozytywne myśli. Wydaje mi się, że niewielu bohaterów ma tę cechę charakteru- strach przed dorosłością. Większość dorośleje niewiadomo kiedy, z dnia na dzień. 
Miały być trzy pozytywne cechy? Kurczę. Myśl, Pola, myśl! 
O, wiem, raz, nie chcę spoilerować więc mówię ogólnikowo, przeznaczył naprawdę sporą sumę pieniędzy na ofiary któregoś z afrykańskich krajów. Ha, dwie trzecie za nami. 
Leo potrafi docenić to, co ktoś dla niego zrobił (świadczy o tym końcówka). 
Brr, nigdy więcej. Mówienie dobrze o tym bohaterze przypomina mi konieczność chwalenia ohydnego ciasta, które zrobiła ciocia i mówimy to wszystko aby sprawić jej przyjemność. 
Dobra, to teraz będzie szybko i łatwo. Leonard jest głupi, zapatrzony w siebie i przekonany o swojej wyższości i lepszości nad innymi. Sądzi, że ma prawo mówić innym co mają robić i że on to taki świetny na wszystkim się zna. Jego znajomi ze szkoły, cokolwiek by nie powiedzieli, są głupi, dziecinni i tylko biedny Leoś jest taki dojrzały i mądry (ludzie, błagam, przecież on nie chciał dorosnąć! Halo, logika?). Z jednej strony czegoś chce (np. by ludzie domyślili się, że ma w plecaku pistolet), a gdy to się dzieje stwierdza, że jednak to nie to czego pragnął i jest całkowicie przerażony. 
To denerwowało. Bardzo. 
I obiecuję już, że to ostatnie plucie jadem- posądzał wszystkich, że są tacy sami. Oprócz niego, oczywiście, bo kto śmiałby powiedzieć złe słowo na taki chodzący ideał jakim był on? 
Ja naprawdę przepraszam że tak długo. Tak rozpisuje się tylko w dwóch przypadkach- kiedy kogoś pokocham i kiedy znienawidzę. Zgadnijcie do której kategorii pasuje wymiemiony wyżej ;) 
Pozostali bohaterowie byli wykreowani przeciętnie- dobrze, ale bez szału. Na upartego dało się tu kogoś polubić, więc jakikolwiek honor pozostał :D
Ocena: 2/5

Styl pisania 
Miałam to nieszczęście trafić na pierwszoosobówkę, i to jeszcze w czasie teraźniejszym. Tak, 401 stron męczenia się z rozmyśleniami Leo. Sama nie wiem, jak to wytrzymałam. 
Sam styl pisania może nie był taki zły, okej, niech już będzie. Ale tego, że narrację prowadził Pan Idealny... Naprawdę staram się pozytywnie ocenić tę lekturę, ale autor zdecydowanie mi tego nie ułatwia. 
Ocena: 3/5

Okładka 
W końcu coś, o czym powiem dobre słowo nie powiem nic złego! 
Ta okładka jest tak przeciętna, jak tylko przeciętna może być oprawa graficzna książki o wspomianym wyżej poziomie. 
Nie jest zła czy odrażająca, ale też zdecydowanie niewybijająca się czy warta uwagi. 
Najbardziej podobały mi się w niej liczne nawiązania do treści. Pistolet, rozdarty papier urodzinowy, młodu, łysy chłopak w garniturze, w tle widać metro... Nie mogę powiedzieć, że grafik przeszedł sam siebie, ale to tak przyjemnie cieszy oko ;) 
A teraz co podobało mi się najmniej, wiecie, tak żeby była równowaga :D 
Uwaga, Panie i Panowie, proszę zwrócić uwagę na...kolorystykę. Tak, coś, na co zwykle nie zwracam uwagi, ale teraz nieprzyjemnie aż razi. Nie wiem, czy jestem jakaś przerażliwiona czy co, ale...oj, no po prostu mi się nie podoba (po cichutku liczę, że komuś też, bo możliwe, że niska ocena jest spowodowana słabym gustem oceniającej :) ) 
Ocena: 3/5

OCENA KOŃCOWA: 10.5/20
PODSUMOWANIE: "Wybacz mi, Leonardzie" Matthewa Quick'a to nudna powieść młodzieżo-psychologiczna, w której przez ponad 400 stron nie dzieje się nic. Można sądzić, że planem autora było wzbudzenie w nas tolerancji i potrzeby zastanowienia się nad swoim życiem, ale jedyne, co odczuwamy to wściekłość i chęć uduszenia/ew. zabicia w inny bolesny sposób głównego bohatera. Ja żałuję, że przeczytałam choć wiem, że są osoby, którym ta pozycja się podobała, a do tego ta sława skądś musiała się wziąć... 
Podsumowując, ja nie polecam ale nie odradzam sięgnięcia. W sumie jak w każdej lekturze, która mi nie podpasowała :)
~~
A teraz Was zaskoczę (chyba), bo ogłaszam wszeb i wobec, że mam zamiar przeczytać inne książki tego autora. Naiwność? Może troszeczkę, ale każdy zasługuje na drugą szansę, jak to mówią. Trzymajcie kciuki! :D