(#36) "Wyścig śmierci" M. Stiefvater

O "Wyścigu śmierci" po raz pierwszy usłyszałam dość dawno, ale jakoś nigdy nie mogłam go dostać- aż do niedawna, bo dzięki moim ukochanym wymianom książkowym w końcu trafił on w moje ręce. Dalej, znowu musiał czekać na swoją kolej,  bo wiecie, książkom z biblioteki kończy się termin i takie tam... Aż w końcu, czystym przypadkiem, zabrałam go na wyjazd. I powiem Wam, że to jest dobre. Naprawdę, naprawdę dobre. 

Na wyspie Thisby co roku odbywa się Wyścig Skorpiona. Jeźdźcy na swoich potężnych, niebezpiecznych rumakach- koniach wodnych, legendarnych each uisce ścigają się do mety. Zasady są proste- zwycięzca bierze wszystko, a o kolejnych miejscach można powiedzieć, że ryzykowali swoje życie za nic. 
On, Sean Kendrick zwyciężył w Wyścigu już cztery razy. Świetnie rozumie konie, kocha je i szanuje, a jego ulubieńcem jest krwiście czerwony Corr- to na nim chłopak odnosił każde ze zwycięstw. W tym roku wszystko jednak się zmienia. Sean będzie musiał wygrać nie tylko dla siebie, ale aby uratować ukochanego- i jedynego- przyjaciela, swojego konia, a do tego pojawi się jeden czynnik, którego nikt nie przewidział... 
Ona, Kate "Puck" Conolly jest pierwszą kobietą, która odważyła się wziąć udział w tym śmiercionośnym wydarzeniu. Nie robi tego jednak dla czystej zabawy- wygrana pozwoliłaby jej rodzinie zachować dom i zwyczajne życie. Niestety, poza jawną dyskryminacją ze względu na płeć, będzie musiała kłopotać się z jeszcze jednym problem- sercowym. 

Fabuła 
Zacznijmy może od tego, że lubię konie (Nadal pamiętam największe marzenie pięcioletniej mnie- mieć własną stadninę pełną koni. Rodzina nadal życzy mi tego na niemal każde urodziny, mimo, że minęło 10 lat). Kiedyś były dosłownie całym moim życiem, a czytając tę książkę czułam się, jakbym znów była dzieckiem. I nie, raczej nie przez cukierkową fabułę czy śmiechy przy ognisku połączone z pieczeniem pianek i opowiadaniem sobie historii o księżniczkach, bo to nie ta tematyka. Chodzi o wszechobecne, dosłownie wszechobecne konie. Widać, że są głównym motywem tej historii- przyćmiewają nawet wątek miłosny. Czy to źle? Raczej nie, według mnie był to ciekawy pomysł pozwolić tym zwierzęciom grać tak dużą rolę. Ale, ale, żeby nie było, że to wszystko. Wspomniałam o wątku miłosnym i choć każdy wie, kto z kim będzie, poudawajmy wspólnie, że nie mamy o niczym pojęcia. Nie no, serio, CI bohaterowie tworzą jedną z najsłodszych par w historii. Obecnie są pierwsi w moim rankingu OTP, choć może kiedy emocje przygasną Percabeth wróci na swoje miejsce.  Mamy też oczywiście rywalizację. I Sean i Kate walczą o pierwsze miejsce w zawodach, gdzie, jak wspomniałam, może być tylko jeden zwycięzca. Ja osobiście troszkę bardziej trzymałam kciuki za Kendricka, mimo, że powinnam być za Puck, która bardziej tej wygranej potrzebowała. Ale to tylko patrząc z punktu widzenia praktyki, ja całym serduszkiem byłam za Seanem- zasłużył. 
A teraz, żeby tak już tylko nie gratulować, przejdę do tempa akcji. Mimo, że bardzo ładnie poprawiło się w końcówce (powiedzmy ostatnie 3/5 całej powieści), to początki były miejscami tak nudne, że moje myśli nieraz krążyły wokół ponad 8 na 10 na lubimyczytac pytając tylko "jak?". Na szczęście, jak mówiłam, tylko miejscami, a te wolne i lekko nużące momenty były szybko wynagradzane (chociaż mi do szczęścia wystarczył tylko rozdział z POV Seana). 
Ocena: 4/5

Bohaterowie 
Nie znudziło Wam się jeszcze moje gadanie o Seanie? Nie? 
To dobrze, bo Wyścig skończyłam  parę godzin temu i nie mogę przestać o nim myśleć. 
Słowem wstępu, to naprawdę ciekawa postać. Taka inna niż wszystkie, zwłaszcza, że znamy jego myśli. Jakby go opisać jednym zdaniem? Tajemniczy, skryty miłośnik koni, który całym sercem i całym sobą angażuje się w to, co robi, a najlepiej wychodzi mu rozszyfrowywanie i manipulowanie psychiką innych. Ha, udało się! Wiem, że ta ostatnia cecha może brzmieć trochę przerażająco, ale on po prostu zawsze wie kiedy, jak i w ogóle czy się odezwać, jak popatrzeć, jaki wyraz twarzy przybrać. A najlepsze, że robi to wszystko nieświadomie. Aha, no i podobno jest mega przystojny. 
Kate równie irytuje co daje się polubić. Podziwiam ją za cięty język, samodzielność i upór w dążeniu do celu, ale ma w sobie to coś, przez co nie ma szans stać się moją ulubioną bohaterką. 
Poza tymi dwoma w historii mamy dość sporo postaci. Jeden z moich ulubieńców, bogaty kupiec z Ameryki, Holly, bracia Kate, pracodawca Seana, mamy nawet proboszcza... Mimo, że występują tu bohaterowie z dość podobnym charakterem, których zwyczajnie od siebie nie odróżniamy, to ci główni są wykreowani bardzo dobrze. 
Ocena: 5/5

Styl pisania
Trochę jak z fabułą- na początku kulał, ale potem widocznie się poprawił. Niemal przez cały czas pisania tej recenzji zastanawiałam się, czy to przez niego pierwsze dziesiąt stron były takie nudne nie całkowicie zachęcające (bo "nudne" to źle słowo, serio, bywało gorzej). Wiecie, odjąć te punkty czy nie, był nawet plan dać obu kategoriom 4,75 żeby ocena końcowa była jak najwyższa. Ale, mimo że, przypominam, książka bardzo mi się podobała, byłoby to po prostu nie fair- nieciekawy początek to nie jest coś, co można dyplomatycznie przemilczeć. 
Warto jeszcze dodać, że pani Stiefvater ma ogromny talent do opisywania uczuć. Jeju, w końcówce, czyli w dniach przed wyścigiem jak i w jego trakcie denerwowałam się jak przy mało której książce! Nie żartuje, bolał mnie brzuch, a serce waliło mi jak przed jakimś występem. Wow, że się tak wyrażę, bo tego, co dokonała ta pisarka nie da się opisać słowami! 
Ocena: 4. 5/5

Okładka 
Tutaj chyba wszyscy się ze mną zgodzą- piękna. Kropla krwi w tytule, ogólnie jego czcionka, kolorystyka, postać na okładce, tło, kolorystyka, tajemnicze symbole, kolorystyka, opis na końcu... Mówiłam coś o kolorystyce? Jeśli nie, to powiem teraz, bo naprawdę strasznie mi się podoba :D
Ocena: 5/5

OCENA KOŃCOWA: 18.5/20
PODSUMOWANIE: "Wyścig śmierci" Maggie Stiefvater to cudowna książka o koniach, miłości, poświęceniu i ciężkiej pracy, w większości trzymająca w napięciu. Oferuje wachlarz porządnie wykreowanych bohaterów, w tym Seana, szczere emocje i piękną okładkę- serio, jeśli te trzy ostatnie czynniki Was nie przekonają to nie wiem, co jeszcze mogę napisać, aby zachęcić Was do tej pozycji. W trakcie czytania mamy na przemian ochotę śmiać się i płakać, jednocześnie z całych sił kibicując bohaterom (nie wierzę, po prostu nie wierzę, że ktoś chce, by TA para nie była razem), a końcówka dosłownie rozwala. Ja tam polecam ;) 

~~
Szczerze, cała ta recenzja była walką między odczuciami co do pierwszej połowy, drugiej i całokształtu. Wynik widzicie na górze ale nie mogę obiecać, że jest on sprawiedliwy. Aby przekonać się o co mi chodzi, po prostu przeczytajcie. Nie powinniście żałować.